dzień dobry, kochanie...

- Przestaniesz, czy nie? – warknęłam.

- Ale, że niby co? – udawała zdziwienie Ruda.

- Zerkasz na mnie co chwilę i mnie rozpraszasz. Rozmazałam się, czy co?

- Nie, chyba nie – przyjrzała mi się uważnie.

- To bądź tak miła i się odczep. Faktury od Obcokrajowca trzeba wklepać, jeśli się nudzisz.

- A, bo wiesz… mam problem – westchnęła.

Westchnęłam i ja. Odsunęłam od siebie klawiaturę i postanowiłam poczekać. Jak powszechnie wiadomo, zwierzającemu (się) nie należy przeszkadzać. Musi sam, dobrowolnie i bez nacisków, z gardła wydobyć te swoje urzekające historie. Nie, nie nabijam się. Wiem co mówię.

- Bo mnie się wydaje, że Dawid kogoś ma – wydukała wreszcie.

- Tak? – zachęciłam.

- Tak.

Zagapiła się w okno i milczała. Zdążyłam już obmyślić listę zakupów na dziś, z psim żarciem włącznie, a ona dalej nic nie mówiła. Po czterech latach nie wytrzymałam:

- Dlaczego tak sądzisz, drogi Watsonie?

- Bo jakiś inny jest, wiesz?

- Aha.

- No.

- Cóż… - zaczęłam – to, że inny jeszcze o niczym nie świadczy. Każdy człowiek podobno się zmienia co siedem lat. Może już czas na niego nadszedł?

- Nie, nie. To nie to. On jest… podejrzanie miły, wiesz?

- To znaczy co?

- No na przykład mi mówi rano „dzień dobry, kochanie”. I mnie całuje.

- Nie może być! – zachłysnęłam się.

- Poważnie. Albo jak mówię, że ziemniaki się skończyły, to on od razu „ja pójdę, kochanie!”.

- Może lubi ziemniaki? – zapytałam głupio.

- No lubi, ale co to ma do rzeczy? Do tej pory wołami go nie można było z domu wyciągnąć, a teraz lata ze mną po sklepach i w ogóle nie jęczy, że za długo. Mało tego, często proponuje, że sam pójdzie. Wyobrażasz sobie?

- Nie – przyznałam szczerze. – Ale słuchaj, gdzie ty tu widzisz znaki, że on kogoś ma? No miły jest, po ziemniaki lata, nie jęczy… ale gdzie w tym wszystkim druga baba?

- Bo ja na to spojrzałam szerzej, wiesz? Jeśli kochanka ma na imię na przykład Krysia, i on by się zapomniał i do mnie tak powiedział, to awantura gotowa, nie? Dlatego sprytnie wymyślił i mówi do nas obu „kochanie”. Wredny jaki, no! Przebiegła szuja!

Ruda niemiłosiernie wykrzywiła twarz i gniewnie zacisnęła pięści.

- Zmarszczki ci się zrobią, nie krzyw się – poradziłam. - A z tym sklepem co?

- Głupia jesteś, czy jaka? Korzysta z każdej okazji, żeby z domu wyjść i tamtej esemesa pikantnego wysłać…

- Aha. Nie skojarzyłam ziemniaków z esemesem, przepraszam – wyjąkałam.

- Ale to jeszcze nie koniec – kontynuowała po chwili. – On mi mówi komplementy!

- I to tez niedobrze? – domyśliłam się szybko.

- Fatalnie! Bo on chce tym moją czujność uśpić, ot co! Ale nie ze mną te numery, Bruner…

- Ty świnio… - podsunęłam usłużnie drugą część cytatu.

- Dokładnie tak! – ucieszyła się. – Wreszcie załapałaś!

I tu się moja szanowna koleżanka pomyliła. Bo ni cholery nie załapałam. I teraz tak sobie myślę, że może bym zadzwoniła do Dawida i dyskretnie poprosiła, żeby on tę Rudą stłukł porządnie. Na moje oko, powinna się ucieszyć, a już na pewno się uspokoi.

Chociaż…

Babie to podobno nigdy nie dogodzi.