Adonis

- Dzień dobry pani – ciepły, niski głos oderwał mnie od faktury za wywóz śmieci.

Podniosłam głowę i spojrzałam na mężczyznę. Wysoki do samego sufitu, krótko ostrzyżony blond Adonis stał przede mną i uśmiechał się uwodzicielsko. Ubrany w jakiś ciemny, elegancki płaszczyk skojarzył mi się z prezenterem pogody. Wiecie o co chodzi, olśniewający błysk równiutkich zębów i uśmiech nawet gdy mówi o nawałnicy, która zetrze w pył nasz dom.

- Dzień dobry panu – odpowiedziałam.

- Nie przeszkadzam? – mrugnął okiem.

Nie znoszę mrugaczy. Co to w ogóle za pomysł z tym mruganiem?

- Ależ skąd – odmrugnęłam lewym okiem. – W czym mogę pomóc?

- Bo wie pani, nie chciałbym pani cennego czasu zabierać… - znów mrugnięcie. Tik jakiś nerwowy ma, czy jak?

- Jestem w pracy. A to, niejako z urzędu, upoważnia pana do zabierania mi czasu – powiedziałam i skinęłam głową, żeby usiadł.

- Ja tylko na chwilkę – oznajmił, ale przysiadł jednym pośladkiem na krześle. Poprawił poły płaszczyka, żeby się nie pogniotły i założył nóżkę na nóżkę. Wyglądał jak pani Jaworowicz w męskim wydaniu.

- Mój Boże – Adonis westchnął teatralnie. – Jakie pani ma piękne oczy! Człowiek mógłby się w nich kąpać! A jakie rzęsy długie! Jak wachlarz!

- Dziękuję. A wiec, w czym mogę pomóc?

- A jaki kolor intensywny – zachwycał się dalej. Widocznie lubi długie wstępy. Czy tam występy.

- Pan też jest piękny niesłychanie – zapewniłam. – Ale z czym pan do mnie przybywa?

- Naprawdę pani tak myśli? – przeczesał palcami krótkie włoski i błysnął mi po oczach bielą zębów.

- Naturalnie. A więc…?

- Zastanawiam się… - zaczął powoli, jednocześnie patrząc mi głęboko w oczy – czy mogłaby pani udzielić kilku informacji. Chodzi mi o …

Tutaj obszernie wyjawił cel swej wizyty. Mówił powoli, często robiąc przerwy na oddech i poprawienie się na krześle.

Informacji udzieliłam, a jakże. Kiwał głową i zapisywał to co mówię w małym notesiku.

- Jest pani cudowna! – oznajmił w końcu i trzasnął notesikiem.

- Tak mówią – zgodziłam się chętnie.

- A czy gdybym miał jakieś jeszcze pytania, to mogę zadzwonić? – zapytał.

- Oczywiście. – Podałam mu wizytówkę.

Wziął kartonik do ręki, przeczytał i spojrzał na mnie zdziwiony.

- Ale tutaj są tylko numery firmowe?

- Zgadza się.

- Ale mnie chodziło bardziej, o pani prywatny numer telefonu… – mrugnięcie.

- A będziemy rozmawiać o ząbkowaniu naszych dzieci, czy o sprawach firmowych? – zapytałam słodko.

- To pani ma dzieci? – zdziwił się.

- Czwórkę: Alinkę, Bartusia, Dominika i Tomeczka… Tomeczek do szkoły idzie w przyszłym roku. A jak pięknie rysuje, mówię panu! Za to Alinka, niech pan sobie wyobrazi, jeszcze roczku nie ma a już próbuje chodzić!

- Aha. To znaczy… no gratuluję – zająknął się. – To znaczy… dzieci to skarb niewątpliwie.

- Właśnie! A już czwórka… - zawiesiłam głos i uśmiechnęłam się miło.

- Dziękuję pani za informacje. – podniósł się z krzesła.

- O dzieciach? O, o dzieciach to ja mogę długo! – zapewniłam.

- Nie, nie. – zamachał nerwowo rękami. – Dziękuję jeszcze raz i do widzenia!

- A do widzenia, do widzenia…

Czy ja jestem wredna, czy mi się tylko wydaje? 

Możecie nie odpowiadać ;-))