Skorupka

- Rozstajemy się? – zapytałam patrząc na męża uważnie.

- No, raczej tak – odpowiedział.

- Pomożesz mi przy przeprowadzce?

- Jasne. Możesz na mnie liczyć – odetchnął z wyraźną ulgą. Gładko poszło. Nawet się uśmiechnął.

- Chciałabym jutro rano, jeśli nie masz nic przeciwko – dodałam.

- Rano…- zamyślił się

- No rano, rano – powtórzyłam.

- Ale to ja nie mogę.

- Aha…

- Chciałbym bardzo. Wierzysz mi, prawda? Po prostu nie mogę.

- Jasna sprawa.

Miałam trzydzieści lat, dwuletniego syna i rozstałam się z mężem. Sprawnie i atłasowo. Można powiedzieć – bezboleśnie. Jak cywilizowani ludzie. Jak zalecają poradniki psychologii. Nie walnęłam talerzem, nie darłam się jak stare prześcieradło, nikt nie trzaskał drzwiami. Mówiliśmy niewiele, ale też i nie było w sumie o czym rozmawiać. Sami, bez ciągania po sądach ustaliliśmy wysokość alimentów i mogłam się spokojnie wyprowadzić.

***

- Mamo! Mamo!

Siedziałam właśnie w wannie. Na twarzy miałam ziołową maseczkę a we włosy wtartą odżywkę. Pachnąca, kolorowa piana, skutecznie zakrywała me wątpliwe wdzięki. Słyszałam nawoływania Mateusza, ale postanowiłam je ignorować. Chyba mam prawo do piętnastu minut tylko dla siebie?!

- Mamo!

- Czego? – warknęłam.

- Pomożesz mi zbudować garaż? – zapytał mój pięcioletni potomek, przykładając usta do dziurki w drzwiach łazienki.

- Poproś Tomka! Ja goła jestem, synu!

- Już prosiłem…

No tak. Mogłam się domyślić. Tomek pewnie tkwi przed laptopem i świata, ani tym bardziej małego chłopca, nie widzi. Co to jest, że dorosły, rozsądny mężczyzna, głupieje z powodu jakiejś strzelanki komputerowej?

- A miało być tak pięknie – powiedziałam do siebie.

- Co mówisz, mamo? – zawołał Mati.

- Mówię, że już wychodzę!

Szybko spłukałam z siebie pianę i aromatyczną maseczkę, umyłam włosy i wyszłam z wanny owijając się różowym ręcznikiem. Spojrzałam w lustro zawieszone nad umywalką. Popatrzyła na mnie dziwna, wykrzywiona złością twarz. Zupełnie jak nie moja. A gdzie mój, sławny na całe osiedle, uśmiech? Gdzie iskierki w oczach? Gdzie radość i chęć do życia? Z lustra patrzyła na mnie jakaś ponura, stara baba!

- Aga! – zapukał Tomek.

- Mówiłam, że już wychodzę! Mogę się chociaż ubrać?!

- Telefon do ciebie!

- Kto?

- Wyświetla się Monika.

- O! – ucieszyłam się i otworzyłam. – Dawaj!

- Halo? Moniś? – wrzasnęłam do słuchawki.

Zamknęłam ponownie drzwi, usiadłam sobie wygodnie na kibelku i owinęłam się szczelniej ręcznikiem. Jeszcze chwilę musi sobie świat poradzić beze mnie.

- Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam! – zaśpiewała moja przyjaciółka.

- Głupia babo, nie mam urodzin – roześmiałam się. – Może zaczniesz w końcu korzystać z kalendarza, jak normalni ludzie?

Monika była znana  z tego, że szczerze nienawidziła wszelkich organizerów, kalendarzy, notatek i tym podobnych. Szczyciła się doskonałą pamięcią i na każdym kroku podkreślała, że nie jest niewolnikiem dat i terminów.

- Ja nie z powodu urodzin śpiewam – udawała obrażoną.- Oczywiście zapomniałaś. Ale od czego masz mnie? No, od czego?

- Od bólu głowy mam tabletki – zastanowiłam się. – Czyli ciebie mam od picia!

- To też – zgodziła się szybko. – W sumie to się nawet dobrze składa, że proponujesz, bo musimy się spotkać i oblać…

- Ale co oblać? Oświecisz mnie w końcu?

- Rozwód, małpo!

- Rozwodzisz się? – gdyby nie to, że już siedziałam, to chyba bym usiadła z wrażenia.

- Nie ja tylko ty!

- Ale ja się już rozwiodłam. Jeszcze nie zdążyłam ponownie popełnić  tego szaleństwa, potocznie zwanego małżeństwem. Pijana już jesteś?

I wtedy do mnie dotarło. Postanowiłyśmy przecież, w każdą rocznicę mojego rozstania z mężem, upijać się do nieprzytomności. Wiem, że to głupie, ale niech nas tłumaczy… ta no… fantazja. Ułańska. Babska. Jak zwał tak zwał.

- A! Już wiem!– zakrzyknęłam gromko. – Rany, to już trzeci raz?

- No. To w sobotę?

- Może być – zaczęłam z ociąganiem. – Pogadam z Tomkiem. Nie wiem czy zgodzi się zostać z małym.

- A dlaczego ma się nie zgodzić?

- Ostatnio…- ściszyłam głos na wszelki wypadek. -  Trochę nam się nie układa.

- To znaczy?

- No wiesz, mijamy się właściwie. Ja cały dzień w pracy, wracam padnięta jak koń po westernie.

- A on już znalazł pracę? – zapytała wprost.

- Szuka.

- Dupa tam – powiedziała.

- No szuka, mówię ci! Wiesz jak teraz jest ciężko o dobrą pracę?

- A o niedobrą łatwiej? – zapytała trzeźwo. – Jakąkolwiek?! Ile to już? Rok?

- Półtora – powiedziałam niechętnie.

- Idiotka – skwitowała krótko.

- On się stara, naprawdę – znów ściszyłam głos. – Pomaga mi, odkurza, z psem wychodzi. To duże ułatwienie dla mnie…

- Gosposia masz? Może ci jeszcze śniadanka do pracy robi? – roześmiała się. - Oczywiście, o ile wypłatę weźmiesz i kupisz coś do żarcia.

- Monika…

- Aga, kogo ty oszukujesz? – zapytała poważnie. - Siebie czy mnie? Bo ja się nie dam nabrać na te gadki.

- Moniś, nikogo nie oszukuję. Po prostu, dla mnie ważne jest, że go mam. Nie szlaja się nigdzie, nie zdradza, kocha nas, mnie i Mata… i w ogóle.

- Bredzisz. Nie szlaja się, bo nie ma za co. Nie zdradza z tych samych powodów.

- Ale kocha – powtórzyłam twardo.

- Tak, kocha. I z tej wielkiej miłości, pozwala ci za wszystko płacić.

- Jesteś okropna, wiesz?

- Nie. Jestem jedyną osobą, która ci prawdę prosto w oczy powie.

Milczałyśmy przez chwilę.

- Nie chcę być sama… - zaczęłam cicho.

- I dlatego godzisz się na wszystko? Ja rozumiem, że można obniżyć poprzeczkę… ale nie stawiać jej wcale? Sama pomyśl. Nie tak dawno uwolniłaś się od jednego pacana. Po co ci to? Czemu pchasz się w związek w którym nie jesteś szczęśliwa?

- Jestem szczęśliwa.

- Gówno prawda. Znam cię przecież. Zbudowałaś sobie skorupkę i siedzisz zamknięta w tym związku bez przyszłości. Dusisz się, ale nie wyleziesz. Ze strachu. Boisz się samotności, więc przymykasz oczy na wszystko.

- Skończyłaś?

- Nie. Ale resztę powiem ci jak się zobaczymy. Nie chcę słuchać żadnych wymówek, jasne?

- Jasne.

- To pa! Zadzwonię w piątek i się dogadamy, co i jak.

- Dobra. Pa.

Przez chwilę siedziałam nieruchomo ze słuchawką w ręku. No, ale wiadomo, że od siedzenia to tylko tyłek rośnie. Postanowiłam kuć żelazo. Psiknęłam się za uchem ulubionymi perfumami i w samym ręczniczku, jak ta nimfa łazienkowa, wyszłam do pokoju. Mati leżał na dywanie, wszędzie walały się klocki. Biedaczek, zasnął z tego czekania na wredną matkę. No dobra, młodzieniec chwilowo z głowy. Tomek jak zwykle tkwił przed komputerem. Podeszłam bliżej, co by zapach kuszący rozproszyć, tudzież pożądanie w mężczyźnie obudzić.

- Kochanie – zaświergotałam słodko.

- No?- burknął, nie podnosząc nawet głowy.

- Jak ci się podobam w nowym stroju domowym? – okręciłam się wokół własnej osi i wygięłam stare gnaty w uwodzicielskiej, jak mi się wydawało, pozie.

Spojrzał łaskawie.

- Zapomniałaś się ubrać – powiedział i wrócił do gry.

Nie tylko ręce mi opadły. Oraz szczęka. Opadło mi wszystko. Tak, to też.

- Wiesz co? – powiedziałam. – Umówiłam się z Moniką, w sobotę. Zostaniesz z Mateuszem?

- Mogę zostać.

- Kolację przygotuję, tylko mu dasz, dobrze?

- Dobrze, dobrze.

Przysiadłam na fotelu i popatrzyłam na człowieka, który mnie kocha. Monika się myli. Nie kasa jest najważniejsza, tylko miłość. Zaufanie. Szczerość. Przyjaźń. Myli się. Nie jestem w żadnej skorupce. Co to w ogóle znaczy? Też wymyśliła…

- Aguś? – Tomek podniósł głowę i popatrzył na mnie uważnie.

- Tak kochanie?

- Potrzebuję czystych płyt…

- Oczywiście. Jutro kupię.