Pozory

 

Dawno, dawno temu, kiedy w maju było zawsze słonecznie, a ja nie miałam żadnych problemów, znałam pewną kobietę. Pani Jadzia, bo o niej mowa, była wyjątkową staruszką. Zawsze uśmiechnięta, dla każdego oprócz zwyczajowego „dzień dobry”, miała dobre słowo. Wiedziała gdzie kto pracuje, komu się syn urodził a komu zdechł pies. Kochały ją osiedlowe, wiecznie głodne koty, uwielbiały dzieci, szanowali sąsiedzi. W wytartym, brązowym płaszczyku, ze spiętymi w zgrabny koczek siwiutkimi włosami i w dużych, rogowych okularach, wyglądała jak ucieleśnienie bajkowej babci. Takiej babci, która umie zrobić najlepszą zupę świata, w dwie minuty ukręci ciasto na naleśniki, oraz wie, co trzeba zrobić ze stłuczonym kolanem. Babcia, która pocieszy, rozśmieszy a jak trzeba po prostu wysłucha. Codziennie jak szłam rano do szkoły, widziałam panią Jadzię, drepczącą nieśpiesznie w kierunku sklepiku spożywczego. Zawsze kupowała tylko chleb i mleko, potem już nawet nie musiała mówić, czego potrzebuje. Ekspedientka obsługiwała ją bez kolejki, z radością podając pachnący bochenek i białą butelkę. Pani Jadzia kiwała głową w podzięce i pytała:

- Jak maleństwo, pani Ilonko?

A sprzedawczyni odpowiadała z uśmiechem:

- Już nie takie maleństwo. Stary koń, raczej! Skończył trzydzieści lat!

- Niemożliwe – dziwiła się staruszka. – A dopiero biegał po Korkowej w krótkich spodenkach!

I kręcąc z niedowierzaniem głową wyciągała mały portfelik w kształcie podkowy i wysypywała garść monet na ladę.

- Tyle? Nie podrożało? – upewniała się.

Później stała jeszcze kilka minut, przyglądając się klientom. Czasem kogoś zagadnęła na temat pogody, innym razem na temat polityki. Wszyscy ją znali. Choćby z widzenia.

            Dlatego, kiedy gruchnęła wiadomość o jej aresztowaniu - zawrzało. Ludzie po prostu nie mogli uwierzyć, że coś złego zrobiła. To było wydarzenie na niespotykaną skalę, na tym małym, warszawskim osiedlu. I należało je dokładnie omówić. Dlatego też, co wieczór zbierały się Komitety Obrony Pani Jadzi. Kilka razy też u nas w domu, więc mogłam je spokojnie obserwować, schowana za beżowym fotelem w dużym pokoju. W sumie nie musiałam się nawet chować, gdyż i tak, nikt nie zwracał uwagi na pyzatą dziewczynkę z jabłkiem w ręku. Po drugiej stronie ławy siedział mój tata i udawał, że czyta gazetę. Co jakiś czas wzdychał w niemym cierpieniu, ale nie odzywał się.

- Czy coś już wiadomo w wiadomej sprawie? – grzmiał już z przedpokoju dozorca, pan Józef Klepka. Może nie do końca gramatycznie grzmiał, ale niech go usprawiedliwią ogromne emocje.

- Wiadomo tylko tyle, że podobno otruła swoją siostrę – zapiszczała pani Aniela, sięgając po paluszka. – Ale ja w to absolutnie nie wierzę! Absolutnie!

- Ja też nie – zawtórowała jej moja babcia. – Musimy coś zrobić. Trza ratować kobietę!

- Pani kochana, a cóż my, szare żuczki, możemy zrobić? Paczkę jej wysłać? – kolejny paluszek zniknął w karminowych ustach pani Anieli. – Nawet nam nie pozwolą się z nią zobaczyć! Nie jesteśmy z rodziny… pff! A ona przecież dla nas jak siostra była, jak matka, jak najbliższa osoba! No? Źle mówię?

- Bardzo dobrze! – zagrzmiał dozorca i podkręcił sumiastego wąsa. – To może się złożyć na adwokata jakiegoś dobrego?

- Ja mam małą rentę, niech się składają ci bogatsi – powiedziała szybko pani Aniela.

- Mogę się złożyć – zaofiarowała babcia. – Aby nie za wiele. Ale czy ktoś się podejmie obrony? Tam podobnież jakieś niezbite dowody są…

- Jakie tam niezbite – prychnął pan Józef. –  Że u niej ta siostra umarła? Że obiad razem jadły i jedna żyje a druga nie? Toż stare obie były…

- Gdzie stare? Jak stare?! – oburzyła się babcia. – W moim wieku!

- No. Toć mówię.

- Ożesz… - zapowietrzyła się babcia i zamachała rękami.

- Zresztą, dobra papuga to i kryminalistę wybieli – dodał dozorca.

- Jadzia nie jest żadnym kryminalistą! – zawyła rozpaczliwie pani Aniela.

Kiedy moja mama wniosła do pokoju dzbanek ze świeżo zaparzoną herbatą, rozmowy przycichły. Postawiła tacę na stole, rozejrzała się niepewnie po twarzach obecnych i przysiadła skromnie na brzegu fotela. Tego fotela, za którym siedziała skurczona jej własna, wścibska córka. Czyli ja.

- Przepraszam, że się wtrącam – zaczęła mama, – ale może należałoby się skontaktować z synem pani Jadwigi? Jemu udzielą wszystkich informacji i można będzie przedsięwziąć jakieś kroki. No, Janusz, co myślisz?

Tata, na dźwięk swojego imienia poruszył się niespokojnie, chrząknął coś niewyraźnie i wrócił do gazety.

- Doskonały pomysł, sąsiadko – pochwalił pan Józef.

- To moja córka – powiedziała z dumą babcia. – spryciula, co nie?

Wszyscy, jak jeden mąż, spojrzeli na mamę. Skuliła się jeszcze bardziej, zawstydzona nagłym zainteresowaniem szacownego gremium.

- Adwokata możemy wynająć – zastanowiła się pani Aniela, chrupiąc setnego paluszka. – Nawet jak nie pomoże, to raczej nie zaszkodzi. Oni chyba podpisują jakąś klauzulę, przede wszystkim nie szkodzić, czy coś…

- To lekarze chyba – zamyśliła się babcia.

- Jeden pies – zagrzmiał pan Józef.

- Właśnie, z psem trzeba wyjść! – zerwał się tata. – Ja pójdę, nie ma sprawy! Nora! Nora!

Nora z ociąganiem podniosła się z legowiska i zamachała puszystym ogonem.

- A od kiedy ty z psem wychodzisz? – zdziwiła się babcia.- Zwykle  trzeba cię nożem z fotela zeskrobywać, a dzisiaj sam z siebie?

- Cuda się zdarzają, pani sąsiadko – zachichotała Aniela.

- Cud będzie, jak my coś dzisiaj ustalimy – zdenerwował się dozorca. – Gadacie jak stare przekupy! Szkoda czasu! Mecz za chwilę!

- A czy nam się gdzieś spieszy? – zaświergotała babcia.

- Nam może nie, ale mieliśmy ratować panią Jadzię – przypomniała trzeźwo mama.- Ona w więzieniu siedzi.

- Jak siedzi to przecież nie ucieknie – powiedziała urażona babcia. – A dobre stosunki sąsiedzkie należy podtrzymywać, córko moja. I porozmawiać sobie, pogawędzić miło. Herbaty się napić w miłym towarzystwie. Mam rację?

- Masz pani rację absolutną! – ostatni paluszek zniknął w otchłani żołądka Anieli.

Tata, już w kurtce, ze smyczą na końcu której wierciła się Nora, zatrzymał się w pół kroku. Widać było, że bije się z myślami, kilka razy westchnął, w końcu powiedział:

- A nie przyszło wam do głowy, że może ona jest winna? I te gadanie nic nie pomoże, bo skoro jest wina to musi być i kara? I pomimo całej naszej sympatii powinna odsiedzieć wyrok, jaki zapadnie. Po coś te prawo mamy, tak? Walczyliśmy o to. I ja i wy. A teraz sobie urządzacie jakieś pogaduszki przy kawce, obmyślacie beznadziejne plany, z których nic nie wyniknie. Strzępicie języki żeby poczuć się lepiej. Udajecie takich szlachetnych, wielkodusznych a tak naprawdę jeden się spieszy na mecz, a druga zeżarła nam paluszki…

- Janusz… - zaczęła ostrzegawczo mama.

- To nie jest mój syn. Zięć. – uściśliła babcia, patrząc z niechęcią na tatę.

- Mam tego dość - kontynuował niezrażony tata i zdjął kurtkę. –  Wynocha! Ale już!

Słowa te poparł szybkim otworzeniem drzwi wejściowych.

- Znieczulica – syknęła pani Aniela i podniosła się z krzesła. – Na cudze nieszczęście się wypinać! Skandal! Nie wie pan, że dobro powraca?!

- Na razie to ja powracam. Na fotel. A z psem wyjdzie Kasia.

Co było robić. Wyszłam.