Słonica

      Od dwóch dni Was męczę opowieściami z pracy, ale musicie mi wybaczyć, bo ja teraz tylko pracuję i śpię. Innych tematów nie mam, bo nawet nie oglądam telewizji, niczego nie czytam,  sporadycznie rozmawiam z kimś kto nie jest moim współpracownikiem i prawie już zapomniałam jak wygląda moje dziecko. Dobrze, że jego zdjęcie mam w telefonie, to sobie mogę w dowolnej chwili przypomnieć, żeby cudzego ze szkoły nie odebrać. Zresztą o nim też niedługo napiszę. Nie chcę robić przerw w blogowaniu, żeby znów nie zniknąć na dłużej, dlatego uprzejmie donoszę, że chwilowo będzie tutaj totalny bałagan ;-) czyli mydło, powidło i porcelanowe słonie.

A propos słonia…

                                                             ***

      Nasz dział jest umiejscowiony pośrodku firmy. W dodatku ciągle ktoś do nas wchodzi, bo siedzi nas w pokoju pięć sztuk, a każda jest odpowiedzialna za coś innego. A goście, jak to goście, bywają różni. Kwadratowi i podłużni, powiedziałaby moja babcia.

- Dzień dobry! – zakrzyknęła od progu pani Kadrowa.

- Dzień dobry! – odpowiedziałyśmy chórem.

- Przyszłam zapytać, czy…

- Jadziu, jaką masz piękną bluzeczkę – zachwyciła się Marysia, potocznie zwana Mambą z powodu zamiłowania do rozpuszczalnych cukierków pewnej znanej firmy na literkę „H”.

- Dziękuję, dziękuję – pokraśniała z zadowolenia pani Kadrowa i wygładziła nieistniejące zagniecenia na bluzeczce.

- A co to za naszyjnik? – zainteresowała się Celinka i wzrok wszystkich spoczął na bujnym biuście pani Kadrowej, gdzie dyndało jakieś cudo w stylu indyjskim.

- No mąż mi kupił kiedyś, w sumie stare takie… - zapewniła Jadzia.

- Ho,ho – powiedziała z uznaniem Mamba. – To chyba dobry mąż, co?

- Nie narzekam, nie narzekam.

- Jezuuu! A gdzie kupiłaś te buty?! – wydarła się Celinka i wzrok wszystkich spoczął na nóżkach, obutych w brązowe trzewiki. – To chyba firmy X, nie?

- W Galerii, udało mi się kupić okazyjnie – spowiadała się dalej pani Kadrowa. – Ale słuchajcie, ja chciałam zapytać…

- A ile dałaś? – drążyła Celinka.

- Nie pamiętam, chyba dwieście pięćdziesiąt.

- To faktycznie, miałaś szczęście. To chyba przecena o siedemdziesiąt procent, prawda?

- Nie pamiętam, mówię przecież – pani Kadrowa się lekko spłoszyła.

- Ale powiem ci, że ty chyba schudłaś, Jadziu – zamyśliła się Ewa, ta co siedzi przy oknie. Chcąc nie chcąc, oczy wszystkich spoczęły na korpulentnych kształtach.

- E, nie wiem, możliwe… - wyjąkała Pani Kadrowa i odruchowo zaczęła się rękami zasłaniać.

- Na pewno! – dołączyła Celinka. – Przecież od razu widać! Jakby podbródek masz mniejszy, czy coś.

Pięć par oczu spoczęło niezwłocznie na podbródku nieszczęśnicy.

Szyja pani Jadzi natychmiast się wyprostowała, a sama pani Jadzia zaczęła przypominać żyrafę co próbuje sięgnąć listek na samym czubku drzewa.

- No nieważne, ja przyszłam tylko zapytać…

Nie minęło pięć minut i już jej nie było. Ale jeszcze się dobrze drzwi za nią nie zamknęły, kiedy Mamba zaczęła parskać.

- No nie wytrzymam! Słyszałyście jak się chwaliła? – roześmiała się głośno.

- Kiedy? – zdziwiłam się, bo chyba nie słuchałam uważnie.

- No jak kiedy? Przecież mężem się chwaliła, co jej prezenty kupuje! – prychnęła Celinka. – Mój też mi kupuje, myślicie, że nie? Ale czy ja chodzę  i opowiadam o tym po całej firmie?!

- I butami się chwaliła – dodała szybko Ewa. – Że niby takie drogie. A przecież z przeceny, sama mówiła, nie? Pewnie jakieś niedorobione, może z odrzutu, albo już po sezonie kupowała.

- Na bank! – pokiwała głową Mamba – Z odrzutu, na bank!

- A widziałyście jakie sobie korale pierdolnęła – zarechotała Celinka. – Posikam się zaraz ze śmiechu!

- Ale korale, znaczy naszyjnik, to właśnie ten mąż kupił z tego co zrozumiałam – zaczęłam niepewnie.

Popatrzyły na mnie z politowaniem.

- I jeszcze myśli, że schudła – prychała dalej Ewa. – Chyba w uszach!

- Jak była gruba jak beka tak jest – przytaknęła Mamba i dyskretnie odpakowała kolejną mambę,

- Słonica! – dodała mściwie Celinka i wróciła do swoich papierków.

Powiem szczerze, zdębiałam. Otwierałam i zamykałam usta jak ryba, bo naprawdę nie miałam pojęcia co powiedzieć.

Kiedy jakiś czas później poszłam z dokumentacją do innego działu,  zaraz po dzień dobry usłyszałam:

- Kasia, jaką masz śliczną bluzeczkę!

Nie czekałam na ciąg dalszy. Uciekłam.

Źródło zdjęcia przepięknej słonicy - w sieci.