Jak Pozytyw_ka na stare lata została biurwą...

                                                           Podanie

      Zwracam się z uprzejmą prośbą o usprawiedliwienie mojej prawie rocznej nieobecności na blogu Zmyślanki.

      Prośbę swą motywuję tym, że zmieniło się u mnie wiele, a przede wszystkim miejsce zatrudnienia, w związku z czym nie mam już tyle czasu na przyjemności co dawniej. Tym niemniej zobowiązuję się do dania znaku życia przynajmniej raz w tygodniu.

      Z góry dziękuję za pozytywne rozpatrzenie mojej prośby.

                                              Łącząc wyrazy szacunku

                                                                        Pozytyw_ka.

      Mówi się, że na zmiany w życiu nigdy nie jest za późno. Szczególnie jak człowieka coś ugniata, denerwuje, stresuje i ogólnie uwiera jak kamyk w bucie.

      Tak było z moją firmą. Oczywiście, że cenię sobie niezależność, wolność i to, że nikt mi nad głową nie stoi i nie mówi co mam robić. Ale kiedy w Wigilię nie ma co jeść, Święty Mikołaj omija twoje dziecko szerokim łukiem, buty ci przeciekają a ostatni rachunek za światło był płacony trzy miesiące temu – czasem trzeba schować swoje ambicje w kieszeń i iść do roboty. Złośliwi powiedzą  „prawdziwej roboty” bo co to za praca jak się u siebie pracuje, nie? ;-) No.

      No to teraz dla odmiany dorabiam kogoś innego. I powiem szczerze, że początki były straszliwe.

      Trafiłam do ogromnej firmy, gdzie nawet człowiek sobie kawy sam nie robi, bo jest od tego specjalna Pani Kawiarka. Podobno chodzi o to, żeby ukrócić bezproduktywne dreptanie na trasie kuchnia-twój dział. Ktoś tak wymyślił i tak jest, nic mi do tego. Podnoszę słuchawkę, wykręcam wewnętrzny, zamawiam kawę i za chwilę stoi przede mną filiżanka parującego napoju. Tak sobie teraz rozmyślam, że muszę zapamiętać, żeby się zawsze Pani Kawiarce ukłonić jak się spotkamy, żeby mi np. do kawy nie napluła. Różnie bywa…

       Pierwszego dnia nie miałam gdzie usiąść. Jak się potem okazało, jedna Ważna Osoba nie wysłała odpowiedniego e’maila do Działu Technicznego, że potrzebne będzie biurko i krzesło. Kolejnego dnia miałam biurko, ale wciąż nie miałam krzesła. Jeden e’mail do Działu Organizacyjnego załatwił sprawę i krzesło się znalazło. Trzeciego dnia przyjechał dla mnie komputer. Moja radość nie miała granic, dopóki się nie okazało, że jest goły jak święty turecki i pracować nadal się na nim nie da. No, kto zgadnie dlaczego?

      Oczywiście. Nikt nie wysłał e’maila do Działu IT, że potrzebne będzie oprogramowanie.

      Mówię Wam, początkowo byłam w totalnym szoku z powodu tego natręctwa e’mailowego. Tą drogą załatwia się tu wszystko. Wszystko musi mieć „podkładkę”, na wszystko potrzebny jest jakiś papierek, na każdym papierku akcept Ważnej Osoby z odpowiedniego działu. Wyobrażacie sobie jaki to koszmar dla kogoś, kto ma tzw. Syndrom Wiecznego Gubienia Ważnych Dokumentów?

      Na koniec chciałabym dodać, że wszystkie te działy są w jednym budynku, na jednym piętrze i w zasadzie przez ścianę. W pierwszym odruchu poszłam na własnych nogach do pokoju obok, bo wydawało mi się, że „ustnie” załatwię wszystko dużo szybciej. O naiwności! Kazano mi wrócić do siebie, napisać e’mail, opisać problem i czekać na odpowiedź.

      Wszystko, łącznie z biustem, mi opadło.

      Ten stan trwa nadal, ale muszę przyznać, że zaczynam się przyzwyczajać.

      Do tego stopnia, że kiedy moja bliska koleżanka zapytała czy w sobotę pojadę z nią na podbój stołecznych Galerii Handlowych, powiedziałam:

- Przyślij mi e’mail, zobaczę co da się zrobić.

O losie mój…

C.D.N 

p.s. Zdjęcie załamanego szczurka z obrazky.pl